domingo, 27 de abril de 2008

Entrañas



En mi mente y clavados en mis talones, los sentimientos me acompañan en cada paso que doy; aquellos que hacen desear a cualquiera ser a prueba de balas, para que nada traspase, para que nada penetre por nuestros poros y se instale en aquel que nos da la vida. Pero una vez que traspasan esa línea, se acaban convirtiendo en la llave de nuestra puerta, aquella que una vez cruzada, disipa cualquier posibilidad de salida.

2 comentarios:

Trunks dijo...

Enténdote, da misma maneira na ke ti nos entendes a todos nós. Onte lograches superarte unha vez máis, aguantando a compostura cando todo o noso mundo vaise desfacendo cada día un pouco máis. Creo ke en toda a miña vida vin a alguén comportarse da maneira na que o fixeches ti onte, e felicítote. Demostras ser a madurez personificada, aguantando todo o ke se te vén enriba, todo o ke se nos vén enriba, sempre. Tampouco vin a alguén tan novo falar con un médico de esa maneira. Nótase ke eres de ciencias, nótase que entendes do tema e, gracias a iso, María foise para cama trankila e creo que é a primeira noite que dormiu en estos días.
Sei ke non temos moita relación, xa ke coincidimos catro veces contadas, pero estoute e estareite eternamente agradecido, de verdade, nin te imaxinas o ke fixeches.



Deica logo, Son Gohan.

Luis dijo...

Es cierto que muchas veces nos gustaría ser inmunes a los sentimientos, cosa imposible, no sé si por desgracia.

Me gustan mucho estos dos relatos, aunque más que relatos, yo diría que son lágrimas en forma de palabras. Sean lo que sean me encantan.

Supongo que nos veremos alguna noche en el Orzán delante del Sham :D. Un saludo.